Antonioni pokazuje, jak przesądy i zabobony towarzyszą włoskim wieśniakom od urodzenia aż do śmierci. Ślepa wiara w magiczne właściwości przedmiotów, zaklęć oraz irracjonalne rytuały organizują ich życie. Reżyser w instruktażowy sposób obrazuje absurdalność wierzeń: kobieta klęczy na grządce i bez pomocy rąk je pietruszkę, gdyż to ma jej pomóc w pozyskaniu mleka dla niemowlęcia. Narrator opowiada, jak rzucać złe uroki i jak się przed nimi uchronić. Przesądy i rytuały urozmaicają monotonne życie oraz dają nadzieję na lepszy los, np. kąpanie nowonarodzonego dziecka w wodzie, w której moczą się: moneta, pióro, kawałek drewna, żelazo i nożyczki ma przynieść niemowlęciu szczęście w dorosłym życiu.